Sınav Sorusu

İki gün önce, bir sayın vekil, bir sayın bakan hakkında, TBMM kürsüsünde, “Sayın bakanın varlığı bütün yurttaşlar için büyük bir umut kaynağıdır. Çünkü herkese 'Sayın Bakan, bakan olduysa ben de her şey olabilirim' duygusu veriyor. Bir cumhuriyetin bunu başarmış olması az bir şey mi?" diye konuştu. Hızını alamayan sayın vekil, sayın bakan için yazdığı şu şiiri, sayın bakanın yüzüne bakarak bile okudu :

“Kurbanım kalın kaşına

Taç yakışan başına

Bir gün görmesem ey …..,

Yanarım ataşına.''

Şimdi tostunu yiyip testini çözmeyi bekleyen ey talebe taifesi! Buyrun size, finalleri bekleyemediği için, erken doğum yapan bir sınav sorusu.

Sayın vekilin bu beyanatı hukuken neyin nesidir?

a) Hukukun devre dışı kaldığı bir olaydır olup biten. Sayın vekilin dokunulmazlığı var, sayın bakanın da başbakanı.

b) Laf sokmanın incesi, hafif kusurdur; kalını ise ağır kusur. Hem burda sokulan laf hayli kalın. Sayın vekilin yatacak yeri yok. Tam hukukluk. Hem haksız fiil, hem de suç. Sayın bakanın dava açması ise yasal temsilcisinin icazetine bağlı.

c) Sayın vekil bu lafları gönderirken (laf sokma çok ayıp, gönderme siyasi nezakete uygun), sayın bakan tatlı tatlı tebessüm ettiğine göre, açık bir onay hatta memnuniyet söz konusu. Mağdurun rızası, zarar verenin kastını izale eder. Dolayısıyla sayın vekilin göndermesi hukuka uygun ama göndermese daha iyiydi.

d) Tek taraflı bağlamazlık var. Hatta tek taraflı anlamazdan gelme bile var. Hatta tek taraflı ilan-ı aşk bile var. Ama muhatabın kabulü olmadığına göre kimse hamile değil. Fakat saikte hata olduğu için, mobilyacıdan alınan bebek odası takımını iade edip paranızı alamazsınız. Çünkü saikte hata esaslı hata değil. İptal hakkı yok, işlem geçerli.

e) Hakaret etmek görgü kurallarına göre ayıp, hukuk kurallarına göre haksız fiil ve suç, ahlak kurallarına göre yanlış, din kurallarına göre mekruhtur. Sayın vekil sayın bakana hakaret etmemiştir. O halde bu soru neyin nesi?

Sınav Talimatı : 1. Süre 10 dakikadır. 2. İstediğiniz şıktan güzel sözler söylemeye başlayabilirsiniz. 3. 4 yanlış 1 doğruyu götürmez, çünkü doğru cevap hangisi, hatta doğru cevap var mı ben bile bilmiyorum, ki nasıl götürsün o zaman değil mi? 4. Aklınıza mukayyet olun. 5.Pazartesi günü derste görüşürüz. EYVALLAH!

Hüseyin Cem ÇÖL

23 Kasım 2012 – Pelitli

82. Sayfa

Kimden duymuştum yoksa ben mi uydurdum hatırlamıyorum. Bir yemeğin, diye başlıyordu söz, tuzlu mu tuzsuz mu olduğunu anlamak için, tamamını yemek gerekmez; birkaç kaşık almak kâfi gelir.

İşlerimden fırsat buldukça, Perihan Mağden’in bu ayın başında çıkan son romanı “Yıldız Yaralanması”nı okumaktayım. Roman 313 sayfa ve henüz 82. sayfadayım. Romanı on gün önce satın aldım, hergün azar azar okuyorum ama hâla yarılamış bile değilim. Üstelik ders bahanem de yok, çünkü vize haftasındayız. Aslında ben, sevdiğim yazarların romanlarını haydi bir demeyeyim de, en çok üç oturuşta bitirmeyi seven biriyim. Böyle kitabın elimde uzun zaman kalmasından pek hoşlanmam. Çünkü, okumayı uzun vadeye yaymak, aktarılan hikayenin okuru sarma gücünü kırıyor. Ben bir anda romanın içine girmeliyim ve sayfalar arasında ilerledikçe, kendi dünyamdan mutlak anlamda uzaklaşıp sadece romanın bana sunduğu dünyanın içinde kaybolmalıyım. Araya uzun mesafeler koymak ya da romanın içinde ilerleme sürecini kısa tutmak, yani azar azar okumak, benim okuma alışkanlığıma ters.

Perihan Mağden’i severim. Rahatlıkla çok sevdiğim yazarların başında geldiğini söyleyebilirim. Tüm romanlarını okumuşum vaktinde. Denemelerini de öyle. Dilini, derdini, tarzını biliyorum. Yabancısı değilim üslubunun. Ama bu romanda, bu son romanda bir tatsızlık var. Bir yavanlık. Roman akmıyor. Roman akmadığı için, kendini sayfaların akıntısına bırakmak isteyen okur da akamıyor. Elime her alışımda en çok on sayfa okuyup bırakmamın başkaca bir izahı yok. Var bir sorun.

Peki sorun ne? Bu romanın sorunu ne?

Aslında tipik bir Perihan Mağden romanı bu da. Yine bir Kadınlar Cehennemi’ndeyiz. Bütün başrolleri arızalı kadınlar kapmışlar. Hepsi öyle. İstisnasız.

Şimdi bir ipucu yakaladım sanırım. Sorun, Perihan Mağden’in yine aynı mesele etrafında dön dolaş kalem çevirmesi. İlk kez Mağden okuyacaklar için belki sorun yok, ama benim gibi kitaplığında okunmuş bir düzine Mağden kitabı bulunan bir okur için artık bu konu bayatladı sanki. Evet, çok iyi anladık: KADINLARIMIZ ARIZALI. Çünkü, annelerimiz arızalı. Tamam, bu arızanın bir sebebi de erkekler. Mağden, hepi topu işte bu tema etrafında yazdı romanlarını. “Refakatçi” aynı, “Biz Kimden Kaçıyorduk Anne?” aynı, “İki Genç Kızın Romanı” haydi haydi aynı. Hepsinde sorunlu kız çocukları ve onların sorunlu anneleri, hatta annaneleri. Şimdiye dek bu denli kuvvetli hissetmemiştim bu gerçeği. Hatta mükemmeliyetçilğe reddiye denilebilecek o muhteşem “Haberci Çocuk Cinayetleri” romanı bile bu temanın mihenk noktası. En hasta anneler: Mükemmeliyetçi anneler. “Ali ile Ramazan”ı bile bu çerçevede tahlil etmek mümkün: Arızalı anneler elinde hayata, insana, dünyaya dair sağlıklı bir bakış açısı edinemeden büyüyen hoşgörüsüz ve empati yoksunu bir toplum. Erkeklik algısını yanlış bir temele oturtan sorunlu anneler.   

Perihan Mağden’in hep aynı tema etrafında romanlarını kotarması nasıl izah edilebilir? İnsan, ancak kabındakini boşaltır. Mağden’in özel hayatı hakkında hiç bilgim yok. Yazdıklarımın serbest çağrışımı ile bu soruya şöyle cevap verebilirim: Perihan Mağden hep arızalı anneleri ve onların sorunlu kız çocuklarını aktardı romanlarında. Demek ki, O da, sorunlu bir çocukluk yaşadı. Ve sorunları o kadar devasa idi ki, altıncı romanında bile hala travmasını anlatmayı devam ettiriyor. Sanki yaşadıkça ve yazdıkça, çocukluk travması kaleminden dökülmeye devam edecek.

Her yazar, ilk yapıtlarında kendi hayatını anlatmıştır. İstisnasız böyledir. Dostoyevski’den Tolstoy’a dek hepsi böyle. Yazar, önce kendini anlatmakla başlar işe. Sonra bu kalıbı kırar bazıları. Kendinden başlar ama hep kendini anlatmaz. Kaleminin ucu açıldıkça, başka insanları da aktarır. Asıl hüner, kişinin kendisini değil, başkasını anlatabilmesidir zaten. Büyük yazarlar, kendisini bitirdikten sonra başkalarını anlatmayı başaranlardır. Çünkü has edebiyat, empati üzerine inşa edilir. Yani başkasını anlamaktır ve başkasını anlatabilmektir mühim olan.  

Perihan Mağden’i severim demiştim, ilave edeyim, hem de çok severim. Kalemindeki delişmenlik, sözünü sakınmazlık, samimilik beni bir okur olarak hep cezbetmiştir. Belki de, romanlarında hayat verdiği kadınlardaki arızalıklar, gel-gitler; kaleminin ve dolayısıyla kendisinin de karakteri. Belki ben de, Perihan Mağden’i seviyorum derken, onun bu arızalığını seviyorumdur. Fakat, o’nun ilk romanından, son romanına kadar aslında hep kendi çocukluk travmasını anlatması, yazarlığının zaafiyetini göstermez mi?  Belki öyle. Anlaşılan o ki, Perihan Mağden, yazarlık hayatı boyunca, kendisini anlatmayı sürdürecek, çünkü ne kadar anlatırsa anlatsın kendisini bitiremeyecek, bu yüzden onun kaleminden kendisi dışındaki dünyayı okuyamayacağız.

Yeniden 82. sayfaya, “Yıldız Yaralanması” romanına dönelim. Romanın sonunda ne olacak diye düşünmeyi pek sevmesem de, düşünmeden edemiyorum doğrusu. Okuduğum son Mağden romanı “Refakatçi”’nin finali, adeta “Louise ve Thelma” filminin finali gibiydi. Soğuk bir Sarıkamış akşamında, odamda o son sayfaları okuduktan sonra, bir süre afalladığımı, bir an tek başıma kalmaktan korkarak bir arkadaş bulmak ve bir çift kelam etmek ümidiyle hemen giyinip Orduevi’ne gittiğimi çok iyi hatırlıyorum. O nasıl bir sondu öyle! Roman iyi kötü akarken, sanki arabayı uçuruma süren o iki kadın gibi birden bir kesiklik, boşalış. Ani bir fren.

Peki bu romanın sonunda ne olacak? Her şey olabilir.

1. Sun, Yıldız’ı öldürebilir.

2. Yıldız, Sun’u öldürebilir.

3. Sun ve Yıldız, birlik olup Hikmet Hanım’ı öldürebilirler.

4. Hikmet Hanım, Sun ve Yıldız’ı öldürebilir.

5. Sun ve Yıldız, hatta Güneş, hep birlikte Sitare’yi öldürebilirler.

6. Sitare Güneş’i, Hikmet Hanım Yıldız’ı öldürür, Sun da intihar edebilir.

7. Ha bir de, Oğuz Atay’ın Unutulan öyküsündeki çatıdaki adamı anımsatan o samanlıkta annemiz de var. Daha doğrusu var mı yok mu henüz anlamış değilim. Kafka’nın Petersburg’daki bir arkadaşı olup olmadığını da, öyküyü kaç kez okumama rağmen anlamadım. Romanın sonunda, samanlıktaki anne, samanlığı ve Yıldız’ın tüm evini yakabilir, böylece herkes ölür.

8. Annenin saklandığı samanlık aslında Yıldız’ın bilinçaltını simgeliyorsa, bu kez Yıldız’ın intihar edeceğine eminim. Her şey ve herkes Yıldız’ın etrafında şekillendiğine göre, Yıldız herkese şekil verdiğine göre, zaten kalanların önemi de yok. Yıldız yoksa hayat yok.  

Bu romana KADINLAR CEHENNEMİ derken hiç de haksız değilim sanırım.  

Ve bizler, kadın olalım, erkek olalım, bizim olan bu cennet bu cehennemin tam ortasındayız. KAÇIŞ YOK.  

Hüseyin Cem ÇÖL

21 Kasım 2012 – Pelitli 

Sarıkamış Havası

Yazmasam olmayacak.

Bugün Trabzon’da Sarıkamış havası var. Oldukça serin ama tertemiz. Mis gibi.

Nazar değmesin diyeceğim ama sonuçta burası Trabzon. Her an her şey olabilir. Bir bakmışsın “bir yağmur yağsa beraber ıslansak” demeye kalmadan, bardaktan boşanırcasına bir yağmur. Evet boşanırcasına. Hem bilirsiniz, galat-ı meşhur, lügat-i fasihten evladır.

Şimdi bir Afşar Timuçin şiiri gelsin yoksa ben gidemeyeceğim buralardan. İş güç beni bekliyor malum.  

"çocuklar gibi koşmak boydan boya

ufukları görünmeyen düzlüğü

soluk soluğa şimdi

üstümüze söken şafak

biz böyle ayakta öleceğiz besbelli

deniz gibi durmadan bir kıyıya çarparak

her zaman bir yeşili, bir moru arındırarak

biz böyle yaşayacağız

sevişerek, savaşarak

umarak, inanarak

bardaktan boşanırcasına

bir yağmurdur bizim için yaşamak”

Hüseyin Cem ÇÖL

19 Kasım 2012 - Pelitli

Mutluluğun Fotoğrafı

Bugün Pazar ve uzun bir yazı yazasım var ama hayır bu yazı ne kadar kısa olursa o kadar iyi. Hatta hiç yazmasam sadece fotoğrafı paylaşsam çok daha iyiydi. Lakin bağışlayın serde hocalık var illa bir şeyler ilave etmeliyim.

Birincisi, siyaset insandaki sevgi, acıma, merhamet, diğerkâmlık duygularını ne çok törpülüyormuş bir kez daha anladık. Bir taraf, biz becerdik, biz yaptık, siz beceremediniz havasında yaptığı iyilikten nemalanmaya çalışıyor; diğer taraf ise daha bir aymaz, azmasında kendisinin de payı olan cellatla görüşülmesini pek bir manidar buluyor, sanki Oslo’da kendisi farklı bir şey yapmış gibi.   

Oysa iki taraf da sussa ve şöyle birkaç dakika, üç boyutlu bir resme bakar gibi ŞU ALTTAKİ FOTOĞRAFA baksa. Bir baksa. İşte orada aniden fotoğrafın içinde kabaran sevgiyi, merhameti ve mutluluğu görebilecekler. Hep konuşmak değil ya, susmak da siyasetin bir parçasıdır.  

İkincisi, ama neyse ikincisi çok uzun bir anı. Haydi ben de susayım ve belki arınırım diye, belki insan olmama katkı sağlar diye, belki gizli yaralarımı tedavi eder diye, ben de birkaç dakika şu fotoğrafa bakayım.

Aşk ile buyrun :

Hüseyin Cem ÇÖL

18 Kasım 2012 - Pelitli 

Akıl Yürütmenin Pratik Çalışmalarda Uygulanması

—  AKIL YÜRÜTME (TASIM) ÖRNEĞİ :

—  Büyük Öncül : Saçı çıkmayana kel denir.

—  Küçük Öncül : Ahmet’in saçı çıkmıyor.

—  Sonuç (Vargı) : O halde, Ahmet keldir.

—  AKIL YÜRÜTMENİN PRATİK ÇALIŞMALARDA UYGULANMASI

—  ÖRNEK 1 :

—  Olay : A, B’nin bankadan aldığı krediye kefil oldu. Kefalet akdinde sorumluluğun müteselsil olup olmadığı belirtilmedi.

—  Soru : B, mütesesil kefil midir? Yani Banka borç muaccel olduğunda doğrudan B’yi takip edebilir mi?

—  Büyük Öncül: TTK’ya göre ticari işlerde kural müteselsil kefalettir. Yani kefaletin türü belirlenmemişse müteselsil kefalet hükümleri uygulanır.

—  Küçük Öncül: Olaydaki kefalet akdi …. nedenlerden dolayı ticari iştir ve kefaletin türü belirlenmemiştir. 

—  Sonuç : O halde B, müteselsil kefildir. Banka borç muaccel olduğunda B’yi takip edebilir.

—  ÖRNEK 2 :

—  Olay : A kiralamak istediği evin camına KİRALIK yazısını asmıştır.

—  Soru : KİRALIK yazısının hukuki niteliği İCAP mıdır?  

—  Büyük Öncül: Bir sözleşmenin kurulabilmesi için gerekli olan irade beyanlarından, zaman itibarıyla önce yapılan, sözleşmenin bütün unsurlarını (esaslı noktalarını) ihtiva eden, karşı tarafın kabul beyanıyla sözleşmenin kurulması sonucunu doğuran, tek taraflı ve varması gerekli irade beyanına “öneri (icap ya da teklif)” adı verilir. İcap, sözleşme yapmaya yönelik bir irade beyanıdır. Bu nedenle ciddi olmalıdır. Yani icabı yapan icabı ile bağlanmak niyetiyle hareket etmelidir. Eğer böyle bir niyet taşımıyor, karşı tarafı icapta bulunmaya sevk etmek için beyanda bulunuyorsa, ortada bir icap değil, icaba (öneriye) davet (bağlayıcı olmayan öneri) vardır. Öte yandan icap, sözleşmenin bütün esaslı noktalarını kapsamalıdır. Eğer irade beyanı sözleşmenin bütün esaslı noktalarını kapsamıyorsa icaptan (öneriden) değil, icaba (öneriye) davetten (TBK. m. 8’in ifadesiyle bağlayıcı olmayan öneriden) söz edilir.

—  Küçük Öncül: Olayda kira akdinin esaslı unsuru olan kira bedeli “kiralık” yazısında belirtilmediğinden, kira bedelinin tespit edilmesinin tarafların karşılıklı görüşmesine bırakıldığı anlaşılmaktadır. Dolayısıyla, ortada icabın koşulları tam olarak gerçekleşmemiştir.

—  Sonuç : O halde, KİRALIK yazısı icap değil icaba davettir.

DİKKAT EDİLMESİ GEREKEN ÖNEMLİ NOKTALAR :

1.     Büyük öncül, DOĞRU OLMALI, GENİŞ VE AYRINTILI YAZILMALI ve VARSA YASAL DAYANAKLARI MUTLAKA BELİRTİLMELİDİR. İlgili madde numarası cümle sonunda parantez içinde gösterilebilir ya da cümle başında örneğin “TBK m.402 gereğince” ya da “TBK m.402’ye göre” diyerek belirtilebilir.

2.     BÜYÜK ÖNCÜL YANLIŞSA, SONUÇ YANLIŞ OLUR.

Örnek :

—  Büyük Öncül : Saçı çıkmayana sağır denir.

—  Küçük Öncül : Ahmet’in saçı çıkmıyor.

—  Sonuç (Vargı) : O halde, Ahmet sağırdır.  

3.     KÜÇÜK ÖNCÜLDE, SOMUT OLAYLA BÜYÜK ÖNCÜL ARASINDA DOĞRU BİR BAĞ KURULMALIDIR. KURULAN BAĞ YANLIŞSA SONUÇ DA YANLIŞ OLUR.

Örnek :

—  Büyük Öncül : Saçı çıkmayana kel denir.

—  Küçük Öncül : Ahmet’in kulağı duymuyor.

                   Sonuç (Vargı) : O halde, Ahmet keldir. 

Akıl Yürütme

Büyük Öncül : "Arabesk dinleyenler vatan hainidir". (Fazıl Say)
Küçük Öncül : Hüseyin Cem, -kendini bildi bileli- GÜLLÜ dinliyor.
Sonuç : O halde, Hüseyin Cem, vatan hainidir.

Haydi hep beraber gülelim.

Hüseyin Cem ÇÖL

16 Kasım 2012 - Pelitli 

Cıngar'dan Obama'ya

Cıngar benim ilk gençliğimin dergisidir. Bir ara uzun uzun anlatırım. Şimdi kısa bir not düşüp işime gücüme bakacağım. “Madem kısa o halde tweetlesene” demeyiniz, mesele kısa ama Cıngar’ın hatırasına hürmeten müstakil bir yazı şart.

Cıngar, evet, benim ilk gençliğim. Özlemle çektiğim Cuma günleri. Ve sadece 47 sayı.

Bir ara kampanya açmışlardı. Bir cümle yazıyordunuz, eğer beğenirlerse yazdığınız cümleyi kapaktan yayınlıyorlardı ve galiba 100.000 TL kadar ödüle de hak kazanıyordunuz. 90'ların başından söz ediyorum. Altı sıfırı atarsan aslında ortada kayda değer bir ödül olmadığı bile söylenebilir. 

Bir cümle ama mizahi yanı da elbette olan bir aforizma. Kimdi bilmem, bir dergi müdavimi, aklımda kaldığı kadarıyla şöyle bir cümle göndermişti de ödülü kapmıştı:

“ABD seçimlerinde biz de oy kullanmak istiyoruz, yöneticilerimizi seçmek bizim de hakkımız...”

Obama vatana millete hayırlı olsun!

Hüseyin Cem ÇÖL

7 Kasım 2012 - H 309

Hukuk Tahsilinin Anlamı Ne?

“…Hukuk tahsili, sanıldığının aksine sadece teorik bilgilerin öğrenilmesinden ibaret değildir. Aksine, hukukçunun en belirgin ve karakteristik özelliği olan “hukuk mantığı”, yani hukuki tarzda düşünme alışkanlık ve kabiliyeti hukuk tahsili ile elde edilir. Bu ise, ancak tahsil esnasında araştırma ve araştırma metodlarını öğrenme ile çok okuma sonucunda elde edilebilir. Yoksa, genel kanaatin aksine, bu kabiliyet fakülte sonrası günlük hayatta yaşanılacak tecrübelerle elde edilemez. Bu anlamda, fakülte manasını açıkça hissettiren hoca ve kitap bileşiminden hakkıyla yararlanmadan hukukçu olunabilmesi mümkün değildir. Zira, hukuk öğrencisi hocasından araştırma yapmayı ve teorik bilgilerini pratiğe geçirmenin metodlarını öğrenecek ve ders kitaplarıyla sınırlı olmayan bol okuma faaliyetleriyle de ilmi formasyonunu sağlayacaktır. Binaenaleyh, okumayı öğrenememiş ve hukuk mantığını da tahsili esnasında elde edememiş kimse, diplomasını almış olsa bile, Hukuk tahsili yapmış sayılamaz.”

 Prof.Dr.Rıza AYHAN 

Hukuk Öğrencileri İçin Önemli Olan Ne?

“… Hukuk Fakültesinde her ders kendi konusunda ilkeleri, müesseseleri ve kavramları öğretirken, hukuk öğrencileri için önemli olan, derste verilen bilgiyi ayrıntılarıyla öğrenmek ve hatırda tutmak değil, okunan kitaplardan elde edilen bilgiler yardımıyla ilkelere, müesseselere ve kavramlara hakim olmaktır.” 

Prof.Dr.Rıza AYHAN 

Bir Gün Yeşilköy Betonköy Olacak mı?

Pazartesi günü, eşim ve küçük kızımla birlikte yokuş yukarı muhtarın evini aradık. Muhtarın evi Yeşilköy’ün tepelerinde. Zor da olsa bulduk. O yokuşu çıkmak gerçekten çok yorucuydu ama hem muhtarın evinde gördüğümüz sıcak, samimi misafirperverlik, hem de Yeşilköy’ün bozulmamış, masum güzelliğine -birkez daha ama bu kez çok yakından hatta içinden- tanık olmak tüm yorgunluğumuzu unutturdu. Ve bir yandan da kendini alttan alttan hissettiren o karamsarlık, o iç sıkıntısı. Evet her şey güzel, etraf alabildiğine yeşil, insanın yaşadıkça yaşayası geliyor, tepelerden bakarken ağaçların yaprakları arasında daha bir güzelleşen Karadeniz’i fark etmek insanın canına can katıyor. Ama bu güzellik daha ne kadar muhafaza edilecek? Üç yıl mı, beş yıl mı, on yıl mı? Bu tepeler er ya da geç betonla dolacak. Muhtara konuk olduktan sonra, bir yandan Yeşilköy’ün güzelliğine tanık olmanın hazzıyla yokuş aşağı inerken, bir yandan da gözümün değdiği ağaçların yerini kaç vakit içinde binaların kaplayacağını düşünmeden edemedim.

Evim Yeşilköy’ün denize yakın kıyısında olsa da, çok şükür, balkona çıktığımda geniş bir çerçevede kesif bir yeşillik görebiliyorum. Yeşilin envai tonu emirlerime amade. Fakat çok iyi biliyorum ki, bu seyir şöleni de er ya da geç bitecek. Birkaç yıl içinde gözümün gördüğü tüm bu ağaçlar kesilecek. Çok değil belki seneye, balkondan baktığımda yeşilin tüm tonlarını değil belki kahverengi boyalı devasa bir hastane binası görüyor olacağım. Hemen arkasında da bir ilkokul inşa edilecek. Sadece ağaçlar kesilmekle kalmayacak, kuş sesleri de duyulmaz olacak. Sadece gözlerim değil, kulaklarım da tabiatın bu şöleninden mahrum kalacak.

Bu cümlelerin içindeki gizli bencilliğimi gözardı ediyor değilim. Aslında bütün mesele de işte o gizli bencilliğimizde. Yaşadığım sitenin inşa edildiği alan, çok değil birkaç sene önce, şu an benim balkondan gördüğüm yeşilin binbir tonunun hakim olduğu bahçelerin uzantısıydı. O ağaçlar kesildi ve bu site inşa edildi. İşte başka birileri otursun diye, benim göz zevkimi okşayan o ağaçlar da kesilecek. Ben de, bu evde oturmakla, benden başkalarının göz zevkini çoktan bozmuş durumdayım. Önüne geçilmez bir süreç bu. İnsanoğlu, Maslow’un piramidini teker teker gerçekleştirdikçe, tabiat adım adım geri çekilecek. Bu böyledir. Ve insan bir yandan da şikayet edecek, keşke ağaçlar kesilmese diye. Oysa hepimiz biliyorz ki, yeşillikler içindeki ev demek, inşası için en az birkaç ağacın hayatına son verilen ev demektir. Bu böyledir ve evet bu bizim büyük bencilliğimizdir.     

Hayır bu bir çevreye duyarlı olalım yazısı değil. Yere çöp atmamak dışında, çevre duyarlılığı emaresi olabilecek bir eylemim yok. Ha askerliğimin acemilik döneminde diktiğim birkaç fidancık var ama Polatlı’nın çorak toprağında birinin bile tutmuş olduğunu sanmam. Eminim bozkırın ortasında çürüyüp gitmişlerdir çoktan. Zaten metazori yaptırılan hangi işten hayır gelir ki? Komutanım, sizi sevmiştim gerçekten. O gün sormuştunuz askere: Ağaç mı önemli, insan hayatı mı diye. İnsan hayatı daha önemli diyen askeri ne tatlı azarlamıştınız. Kusura bakmayın komutanım, verdiğiniz emri gerektiği gibi yapamadım. Ya suyunu az döktüm fidanın yatağına ya yatağını özensiz yaptım. Benim de kendimce masum gerekçelerim yok değil. Hava çok sıcaktı, kamuflaj bunaltmıştı  ve postallar çok ağırdı.

Laf uzadı. Bu bir çevreye duyarlı olalım yazısı değil demiştim. Peki ne bu? Bu bir hayatı anlama yazısı. İnsanoğlunun yüzbinyıllardır ne yaptığını anlama ve ne yapacağını çözme yazısı. Belki de sadece soruyu ortaya koyan bir yazı. Hiçbir kesin cevaba ve bir çözüme ulaşamayan bir yazı. 

Bir gün Yeşilköy Betonköy olacak mı?

Evet, olacak.

Ve çok yazık olacak.

     Hüseyin Cem ÇÖL 

2 Kasım 2012 - Pelitli