 |
| "Her insan kendi içinde bir oda taşır." F. KAFKA |
- Yoruldum.
- Farkındayım.
- Eve gidesim yok.
- Bu gece bende kal. Hem işe geç kalma derdin de olmaz. Dükkan alt katta ne de olsa.
- Yakışık alır mı sende sabahlamak?
- Neden olmasın? Çok darlanırsan, bekçi edasıyla koridorları turlarsın.
- Hah, oldu. Bütün kuşları öptük, bir leylek kaldıydı. Ne işim var gecenin kör karanlığında koridorlarda? Zaten uçtu uçacak bir aklım var, onu da karanlıklarda hortlak avlayarak ziyan edemem.
- O vakit sen de yatarsın şuracıkta. Hava aydınlanana kadar da odadan dışarı çıkmazsın.
- Kesiksiz uyuyan biri değilim ki. İllaki uyanacağım bir vakit. Açarım ışığı, seni de rahatsız ederim.
- Yok ben rahatsız olmam. Sen keyfine bak.
- Ben gitsem iyi olacak.
- Kal lütfen.
- Kalamam. İki dakikalık yol zaten. Yolda göz kapaklarım kapanmazsa, bir sıkıntı yok. 93.6’yı da açarım, Coşkun Sabah’ımı, olmadı Sibel Can’ımı dinlerim, “unutma beni” derim, “rüyalarda buluşuruz” derim, bir bakmışım evdeyim. Hem insanın yeri, evidir.
- İyi o halde. Yarın sabah görüşürüz.
- Allahaısmarladık.
Hüseyin Cem ÇÖL
21 Ekim 2013 – H 309
2 yorum:
Bu sözü her duyduğumda "demiştim" diyorum içimden her zaman yaptığım gibi. Her zaman diyorum çünkü bundan yıllar yıllar öncesi söylemiştim gene içimden "gitme kal" diye. Duyurabilseydim eğer... Ama duyuramadığım kesindi. Yalnızca ben duyuyordum gözyaşlarımı ve hıçkırıklarımı. Duysa, acaba küçük bir çocuk gibi o da ürker miydi ?
İçimi kemiren binbir türlü sorular... Kim cevap verecekti ? Hiç...
Öyle kalakaldı cevapsız sorular. Benim gibi... Düşlerim gibi...
Uğurladık onu da düşlerimi de yine sessiz sedasız. Trenleri sevmeyişim bu yüzdendir belki de. O acı siren sesi kendi sessizliğimi iç çekişimi hatırlatır. Çünkü gidenin arkasından belki son bir kez gitme kal demek için koşarsınız, soluk soluğa kalırsınız ama nafile... Vagonlara dağılmıştır sesiniz duyuramazsınız...
Ne varki gitme kal demek istediğimiz birileri olursa diyelim. Duysa da duymasa da...
Sonrasında duyuramadığımızı zannetiğimiz sesimiz, bize yankıyla geri döner.
Gitmekle gidilmiyor ki...
Yıl 1990
Son cümle çok vurucu olmuş. Yüreğine sağlık...
Yorum Gönder